طاها پسرم

بنام حق

سه سال هم از بودنت گذشت.

سه سال گذشته و پسر سه و ششصدی من الان 16 کیلو شده و بسیااار شیطون که من لذت میبرم. محکم محکم حرف میزند و همه کلمات را درست تلفظ می کند و همه از حرف زدنش کیف می کنند درست مثل پدربزرگ پدری که در بینمان نیستن ولی تمام رفتارها و حرکاتش را انگار بخشیده است به تو، از دست چپ بودنت تا گریه کردن و حرف زدنت و مرتب بابایی میگوید عین مصطفی!!

ریاست و مدیریت مامان هم به ارث بردی و چنان در بین بچه ها که مشغول بازی هستین مدیریت میکنی که گاه من متعجب می مانم آیا این همان طاهای کوچک من است !!!!

هیچ چیز بیشتر از بین بچه ها بودن و با آنها بازی کردن سرحالت نمی کند و چه کسی بهتر از عرشیا، نگین و یوسف و علی کوچک برای بازی.

هنوز نتوانسته ام برنامه مهدت را اجرایی کنم ولی خودت خیلیی علاقه داری و قرار است اگر خدا بخواهد با عرشیا همین روزها راهی مهدتان کنم.

در نقاشی و خمیربازی تبحر خاصی داری و علاقه زیااااد. چند وقتی است که زبان هم شروع کردیم، امیدوارم هرچه زودتر بتوانم تصمیمم را بگیرم و برنامه زبانت را ادامه دهم و یا برای همیشه به کنار بگذارم.

حفظ سوره و شعر هم همچنان ادامه دارد ولی هیچ سوره ای راحتتر از حمد و توحید یاد نگرفتی که بخاطر نماز بود.

خدایا در پناه خودت حفظش کن