یاد ایامی...

بنام حق

طاها پسرم....

چقدر روزهایم این روزها ...

چقدر دلم تنگ است

تنگ همان روزهای دونفره مان

تنگ همان خانه کوچک و تنهایی مان

تنگ همان دنیای کوچک و مهربانمان

دلم تنگ است

تنگ از این دنیاییی که دیگران اینقدر زشتش کرده اند

تنگ از این دنیایی که دیگران اینقدر بزرگ و پرابهت کردنش

تنگ است از دورویی هایی که این روزها اینقدر از دیگران مبینم

تنگ از کارهایبیهوده، تنگ از این وضع اقتصادی، تنگ از این روزها که سخت برایم می گذرند.

دلم همان خانه کوچک باصفایمان را میخواهد که بزرگترین دغدغه ام تنهایی بود. همان یکدلیو پاکی و بی هیاهویی این دنیا را می خواهد. دلم همان پاکی و سادگی را می خواهد.

دلم همان دنیای کوچک دونفره مان را میخواهد نه این روزهای پرکار و نبود من در منزل...

کاش آنقدر دل و جرات همان روزها را داشتم و همه چیز را می دادم دست خدایم و خطی میکشیدم بر همه این  دغدغه ای که برای خود درست کرده ام....

کاش بتوانم

دلم یه دوست می خواهد یه دوست از جنس یکرنگی و آرامش چقدر محتاجشم....